تا حالا لُپای خدا رو ماچ کردی؟
من کردم.
یه بار.
لپای سرخ تپلی
که روشون ریش نرم و سفید در اومده بود.
می‌گفت شما پیرم کردین.
یادمه سر چاربرگ بردمش.
قرار گذاشتیم اگه اون برد،
من واسش یه آب‌ معدنی بخرم.
اما اگه من بردم،
یه ماچ محکم از لپاش بگیرم
هم چپ هم راست.
یادمه بهش گفتم:
آخه دو نفری که نمی‌شه.
گفت: می‌شه. من می‌گم. می‌شه. بشین. نترس.
خلاصه شروع کردیم.
باهوش‌تر از اونی بودم که فکر می‌کردم.
سه تا دست اول و بردم.
دست چهارم رو اون برد.
پنج تا هشت رو هم من بردم.
دست نهم رو اون برد.
تا اینجا احتمالاً من هف خاج بودم.
ده و یازده و بالاخره تموم شد.
شروع کردیم به شمردن.
دیدی؟ من هف خاجم.
همه رو من داشتم.
ده لو و همه سربازا.
اما...
بازم 19 تا می‌رفتم
از اول شمردم
16-17-18 اینم نوزده.
گفتم چی تو دستت مونده؟
یه کارت داشت.
گفت: تو بردی. ماچم نمی‌کنی؟
گفتم: چرا. ولی اول کارتتو نشون بده.
همون یه کارتشو نشون داد.
آس دل!

هی با توام.
می‌فهمی؟
زندگی. آی زندگی الاغ، صدامو می‌شنوی؟
سرتو بالا بیار می‌خوام یه چی بهت بگم برم.
بیار بالا اون سرتو.
با من بازی نکن.
اهلش نیستم.
نه اهلشم نه آدمش.
می‌گیری چی می‌گم یا نه؟
جنبش رو ندارم. تحملشم ندارم.
دس از سرم وردار.
باشه؟
تو به کیش خودت منم به کیش خودم.
چیکارم داری اصن؟
بذار تو خودم باشم.
خودم با خودم.
خودم و دنیای خودم.
راستی تو مگه خودت دنیا نداری؟
های زندگی. می‌گم مگه دنیا نداری تو؟
چرا ول می‌گردی؟
واقعن دنبال چی هستی؟
با کی کار داری؟
کجا رو گرفتی؟
یا خودتو معرفی کن یا قطع می‌کنم.